Een levenslange vriendschap.

Herinneringen aan Kardinaal Peter Dery

opgeschreven door Martien Balemans M.Afr.

 

Toen ik in 1959 in Ghana kwam werd ik benoemd voor Damongo (in Noord Ghana, ten     Z-W van Tamale.) De Vicaris Generaal van het bisdom, Father Peter Dery bracht mij naar mijn eerste parochie met zijn auto. Ik vond hem een knappe, jonge Afrikaanse priester, heel vriendelijk met een charmante uitstraling.

 

Een paar maanden later werd hij bisschop benoemd van het naburige diocees Wa. Omdat ik hem dus kende vanaf de eerste dag dat ik in Damongo was, ging ik hem dikwijls bezoeken. Soms nodigde hij mij uit bij hem te eten en te blijven slapen. Toen ik de volgende morgen vroeg weg wilde gaan om de Mis op te dragen in een buitenstatie, liet hij mij niet weggaan alvorens hij mij een kop koffie met een sneetje brood had klaargemaakt.

 

BEKEND EN BEMIND

 

12 jaar later werd hij overgeplaatst naar ons Bisdom Tamale. Hij benoemde mij als zijn raadslid (in Nederland noemen we dat lid van het Kapittel) en dat ben ik gebleven totdat hij met emeritaat ging, 23 jaar later.

Toen hij bijna 75 jaar oud was kreeg hij een herseninfarct en werd gedeeltelijk verlamd.  Maar met zijn ijzersterke wil, en zijn optimisme kwam hij daar ver overheen.

 

Hij was zeer populair, en een van de zeldzame mensen die,  als je ze eenmaal in je leven ontmoet hebt,  nooit meer vergeet .

Ik was een keer op bezoek bij een vriend in Amerika. Hij was een priester en toen hij op bezoek ging naar zijn bisschop ging ik met hem mee. Dat was de toen de zeer bekende Kardinaal Deardon van Detroit. De Bisschop vroeg mij waar ik als missionaris werkzaam was en toen ik zei dat ik in Ghana werkte vroeg hij mij: “kent  u mijn vriend, Peter Dery?”

 

Een van mijn confraters werd een poos geleden eens ontvangen in een privéaudiëntie bij Paus Paulus VI. De Paus vroeg hem : “wie is uw bisschop?” Toen mijn confrater antwoordde:  “Peter Dery”, lichtte  het gezicht van de Paus op met een glimlach en zei: “Dan heb je een heel goede bisschop.”

 

De grote Duitse Missie-organisatie MISSIO heeft eens een boekje uitgegeven met als     titel : 12 Profeten. Hierin waren beschreven het  leven van Bisschop Oscar Romero. Moeder Theresa van Calcutta en ook Bisschop Peter Dery.

 

Omdat hij een bisschop van een klein Diocees in Noord Ghana was kon hij eigenlijk nooit Kardinaal worden. Want de Aartsbisschop van Accra in Zuid-Ghana voorbijgaan en hém  eerst  kardinaal maken kan ook weer niet in de politiek van het Vaticaan.

 

KARDINAAL BENOEMD

 

Dat werd goed gemaakt toen de Aartsbisschop van Zuid Ghana kardinaal was geworden. Onze bisschop Peter Dery was toen al met emeritaat en was 87 jaar oud. Hij werd kardinaal benoemd vanwege zijn mooi werk als Bisschop, zijn indrukwekkende personaliteit en zijn charmante goedheid.

 

Toen hij in Rome Kardinaal werd gecreëerd werd ik aangewezen om met hem mee te reizen naar Rome voor deze gelegenheid. Gedurende de plechtigheid, werd ik , toen ik vlakbij hem zat, zeer ontroerd: hier was het resultaat van het leven van deze man, zo rijk aan charme, wijsheid, warmte en vooral menselijkheid.  Iemand heeft ooit eens van hem gezegd: Hij was de meest menselijke mens die ik ooit ontmoet heb.

En toen ervaarde ik : dit is niet alleen zijn levens-voldoening, ook de mijne. Met hem samen ben ik door het leven gegaan. Uit zijn rijkdom heb ik mogen putten.

Iemand vroeg hem een keer: “wat is je hobby?”. Hij aarzelde even en zei toen: “Mensen”.

 

Hij had een fantastisch geheugen om mensen en namen te onthouden. Als hij iemand ontmoet had, vergat hij die persoon nooit meer.  Toen hij onze parochie bezocht in 1972, vroeg hij de naam van iedere misdienaar. Toen hij drie jaar later terug kwam noemde hij iedere misdienaar bij zijn naam. Wat straalden die jongens!

 

INSPIREREND KARAKTER

 

Hij had  zó’n inspirerend karakter, dat als je hem één keer ontmoet had, kon je hem niet meer vergeten. Wie kan Nelson Mandela vergeten, zelfs als je hem alleen maar op de T.V. gezien hebt ?

 

Dit jaar 2008 ging ik hem bezoeken op Nieuwjaarsdag, samen met een groepje kinderen van een kerk-koortje. Hij lag te bed, en ik hoorde toen dat hij niet  meer uit bed kwam. Hij herkende mij en genoot van de sopraanklanken van die kinderen Hij genoot er zichtbaar van, ofschoon hij niet veel meer kon zeggen. Alleen maar: “kunnen we er geen video van maken?”   Hij wilde dit zo graag zo houden. Dat was hoogstwaarschijnlijk het laatste moment dat hij nog iemand heeft herkend.

 

He sliep heel vredig in, op 6 Maart 2008.

Met hem is ook een deel van mijn leven voorbij. Hij bracht mij naar mijn eerste missiestatie in 1959. Hij was 89 jaar oud en 48 jaar bisschop. Acht en veertig jaar! precies het aantal jaren van mijn missionarisleven in Ghana.

 

Het laatste wat ik nog wil vermelden, is dit: hij was een man van gebed, en een heilig mens. Als je hem gekend heb zoals ik heb hem heb mogen kennen, dan heb je geen enkel bewijs nodig dat hij een heilige was, Hij deed zeker geen wonderen, maar hijzlef  wás een WONDER.   Zo iemand te ontmoeten,en met zo iemand mee te mogen leven, en uit zijn kracht te mogen putten is een gave die niet iedereen te beurt valt!